Bu mevzuda şu misâller verilebilir:
Ebûbekir es Sıddîk (r.a.), Hz. Ali (r.a.)’ye şöyle dedi: “Vallahi, muhakkak Resûlullah (s.a.v.)’ın yakınlarına ihsanda bulunmak, bana, kendi aileme ihsanda bulunmaktan daha sevimli gelir.”
Ömer İbn el Hattab (r.a.), Hz. Abbas (r.a.)’a şöyle dedi: “Vallahi, babam Hattab Müslüman olsaydı, senin Müslüman olman kadar sevinmezdim. Çünkü senin Müslüman olman Resûlullah (s.a.v.)’a, Hattab’ın Müslüman olmasından daha sevimli gelir.”
İşte, Şeyhayn (Ebûbekir ve Ömer radiyallahu anhuma)’nın durumu. Bu şekilde olmak, herkese gereklidir. Bundan dolayı, bu iki zat; peygamberlerden ve resûllerden sonra mü’minlerin ve diğer bütün sahâbelerin en faziletlisidir.
(MİSVAK NEŞRİYAT, HAK DİNİN BATIL YORUMLARINA CEVAPLAR 187-205)
(Hak Dinin Batıl Yorumlarına Cevaplar, MİSVAK NEŞRİYAT, İstanbul, 2014)
