Günümüzde Selefîler olarak anılan grup içinde, kıyasın şer’î bir delîl sayılamayacağını, çünkü kıyasın, “Allah (c.c.)’ın dîninde şahsi görüş ile hüküm vermek” olduğunu söyleyenler mevcuttur. Oysa fıkıh usulü kitaplarında ayrıntılı bir şekilde açıklandığı gibi, gerek Kur’ân âyetleri gerekse hadîsler, vakıa olarak sınırlıdır ve insanlığın karşılaştığı her olayın hükmünün, âyetlerde ve hadîslerde zikredilmiş olması mümkün değildir.
Şu hâlde hükmü Kur’ân ve sünnette zikredilmeyen olaylar hakkında yapılabilecek iki seçenek var. Yâ bu olaylar hakkında İslâm’ın herhangi bir hükmünün ve açıklamasının olmadığını söylemek ya da karşılaştığımız olayın bizzat kendisi olmasa da, benzeri hakkında Kur’ân ve sünnette yer alan bir hükmü, aralarındaki benzerlik dolayısıyla yeni olaya da tatbik etmek. Bu seçeneklerden ilkinin doğru olduğunu söylemek; İslâm’ın evrensel olduğunu, bütün zaman ve mekânların problemlerine çözüm getirme özelliğine haiz bulunduğunu inkâr etmek demektir.
Mesela Kur’ân ve sünnette domuz etinin haram olduğu zikredilmiştir. Ama domuzun yağının haram olduğuna dair ne Kur’ân’da ne de sünnette herhangi bir hüküm vardır. Sırf bu gerekçeyle bazı Selefîler, domuzun yağının haram olmadığını söylemiştir. İşte kıyasın reddedilmesi sonucunda varılacak komik nokta budur.
(Hak Dinin Batıl Yorumlarına Cevaplar, MİSVAK NEŞRİYAT, İstanbul, 2014)
