‘Öyle bir günden korkun ki, o günde hiç kimse başkası için herhangi bir ödemede bulunamaz; hiç kimseden ‘Allah izin vermedikçe’ şefaat kabul olunmaz, fidye alınmaz; onlara asla yardım da yapılmaz.’ (Bakara s. 48) âyetinden ‘Ey Kureyş topluluğu! Kendinizi kurtarmaya bakın; Allah’ın yanında size bir faydam olmaz…’ (Buhârî, Vesâyâ, 11) hadîsinden yola çıkarak şefaatin olmadığını söyleyen ve ‘Şefaatçi, kişiyi Allah (c.c.)’ın vereceği cezadan kurtaracaksa, Allah (c.c.)’tan güçlü ve merhametli olmalı ve insanı daha iyi tanımalıdır.'(Abdulaziz Bayındır, Kur’ân Işığında Doğru Bildiğimiz Yanlışlar, Süleymaniye Vakfı Yayınları, İstanbul, 2006) diyen kimselere verilecek cevap nedir?
Tefsirlerde, bu âyette kendilerine şefaatin fayda vermeyeceği kimselerin, kâfirler olduğu bildirilmiştir.(Ebû Cafer Muhammed b. Cerir et-Taberi, Taberi Tefsiri, c. 1, s. 204-206)
Şefaatin varlığına delîl olan bazı âyetler ise şöyledir:
“Rahmân nezdinde söz ve izin alandan başkalarının şefâata gücü yetmez.” (Meryem s. 87) Bu hususta Allahü Teâlâ, diğer bir âyette şöyle buyuruyor: “O gün, Rahmân’ın izin verdiği ve sözünden hoşlandığından başkasının şefaati fayda vermez.” (Tâhâ s. 109)
“Allah (c.c.)’ın huzurunda, kendisinin izin verdiği kimselerden başkasının şefâati fayda vermez. Nihâyet onların yüreklerinden korku giderilince (birbirlerine): “Rabbiniz şefaat hakkında ne buyurdu?” dediler. (Şefaat edecek durumda olanlar): Hak olanı buyurdu, dediler. O, yücedir, büyüktür.” ( Sebe’ s. 23)
Bu konuda, tevâtûr derecesine varan sahîh hadîsler vardır. Bu hadîslerden bazıları şu mealdedir: “Şefaatim, ümmetimden kebâir ehli olanlar (büyük günahlar işleyenler) içindir.” (Ebû Davûd, Tîrmîzi, İmâm Ahmed Enes ibn Malik’ten)
“Hiçbir peygamber yoktur ki, kendisine müstecâb (kabul edilmiş) bir duâ verilmiş olmasın. Muhakkak ben, duâmı ümmetimin şefaati için sakladım. Şefaatim, ümmetimden Allah (c.c.)’a şerik tutmayanlara inşallah ulaşacaktır.” (İmâm Müslîm, İmâm Ahmed Cabir (r.a.)’den)
